ก้าวแรก ปฐมบทแห่ง ไกล.แดน

ก้าวแรก ปฐมบทแห่ง ไกล.แดน

บนท้องถนนในเมือง Agra, รัฐ Uttar Pradesh, India

ไม่รู้ว่าจะต้องเริ่มต้นอย่างไร ที่จะทลายกำแพงกั้นระหว่าง ‘ความอยาก’ กับ ‘ความกลัว’ ออกจากกันได้หมดสิ้น ในเมื่อยังไม่เริ่มลงมือทำ...

“นั่นซินะ” ตัวผู้เขียนเองต้องขอสารภาพก่อนว่า ด้วยความที่สร้างมาตรฐานให้กับตัวเองไว้สูง โดยคาดหวังก่อนจะลงมือทำ เอาผลลัพธ์เป็นที่ตั้ง ดังนั้นเอง กำแพงความกลัว เริ่มก่อตัวสูงขึ้นเรื่อย ๆ ด้วยความคาดหวังล่วงหน้ามันเกินการคาดเดา ผลสุดท้ายเมื่อจะลงมือทำเลยพลอยทำให้เกิดเป็นความทุกข์ขึ้นมา ไม่อยากทำเอาดื้อ ๆ หรือทำไปสักพัก สิ่งเหล่านั้นมักขาดอารมณ์ความรู้สึกของรสสัมผัสที่เรียกมันว่า แรงถวิลหา passion เป็นงั้นไป

เคยคิดเล่น ๆ ในห้องน้ำ หรือแม้แต่ขณะล้างจาน ว่าถ้าเกิดวันหนึ่ง เราหมดศรัทธาแห่งความอยาก เพราะไอ้เจ้าเส้นกั้นบาง ๆ ของความกลัวขวางกั้นเราไว้ แล้ววันไหนเราจะได้ออกไปดูโลกกว้างสักที จึงถือว่านี่เป็นนิมิตหมายอันดีที่จะได้ใช้เวลาอยู่ท่ามกลางกระแสต่าง ๆ ของความเคลื่อนไหวในโลกใบใหญ่ สลัดความกลัว ประหนึ่งคราบน่ารังเกียจ ถอดให้หมดสิ้น

เราจะไม่มีวันได้เห็นว่าโลกใบนี้ช่างกว้างใหญ่ หากไม่ลองก้าวเดิน มีมิติแห่งความซับซ้อนหลากหลายทางวัฒนธรรมอย่างมากมาย มากเกินกว่าจะคลังสมองเล็ก ๆ ของมนุษย์จะรับหมด ถ้าหากว่าเราไม่

ก้าว - เดิน – ออก – ไป - ไกล

ขอแตกคำภาษาไทย สี่ห้าคำข้างต้นก่อน

ก้าว สำหรับตัวผู้เขียนเอง หมายถึงการได้เริ่มกิจ การกระทำอะไรสักอย่างขึ้นมา โดยมีการเพิ่มขึ้นพอกพูนเรื่อย ๆ ไม่ย้อนกลับ ไม่ลดน้อย ไม่ถอยหลัง

เดิน คงจะประมาณว่าการดำเนินไปเรื่อย ๆ ปล่อยให้เรื่องราวต่าง ๆ มันดำรงไปตามวิถี ตามสัญชาตญาณตามธรรมชาติของตัวมันเอง หากแต่ซึมซับ เก็บเรื่องราวต่าง ๆ สองข้างทางออกมาให้แง่คิด เพื่อความเจริญทางด้านจิตใจ สังเกตสิ่งรอบข้างให้เห็นวิถีชีวิตของผู้คน วัฒนธรรมอันสลับซับซ้อน มีสีสัน

ออก คำนี้ให้นิยามไม่ยาก หากแต่จะสนับสนุนให้สองคำก่อนหน้านี้ดูเพิ่มดีกรีความสุขมากยิ่งขึ้น ด้วยการออก มาจากสิ่งที่ทำให้ระแคะระคายความรู้สึก บั่นทอนความโศก ออกมาจากมิติแห่งความทรมาน จะกล่าวตรง ๆ คือการออกจากสิ่งที่เป็นเหตุแห่งความทุกข์ทั้งปวง แสวงหาหนทางให้เจอ จากนั้นก็ค่อย ๆ ก้าว...เดิน

ไป ก็คือสถานที่ จุดหมาย แต่ยังไม่ถึงกลับเป็นปลายทางสิ้นสุด ในเมื่อผู้เขียนเองเลือกชีวิตที่เป็นแบบฉบับของตัวเอง หลุดออกจาก ก{ร}งจักร แห่งความสุขเดิม ๆ ที่หลายปุถุชน เข้าใจว่าสิ่งเหล่านั้นคือรูปแบบความสุขสำเร็จที่ควรจะเป็น เช่น รูปแบบการโคจรไปของวงวัฏจักรชีวิต ได้แก่เกิดมา เรียน ทำงาน แต่งงาน สร้างครอบครัว มีลูก จริงอยู่ที่ว่ามันเป็นบ่อเกิดแห่งความสุข คาดหวังสุดตัวว่ามันจะนำความสุขของเราให้เกิดในอนาคต แต่เราไม่จำเป็นต้องใส่รายละเอียดตามแพทเทิร์นเดิม ๆ  ให้เหมือนกับคนอื่นที่เคยกระทำตามกันมาก็ได้ เพื่อวันหนึ่งเมื่อใดชีวิตไม่ได้ดำเนินตามวาทกรรมเดิม ๆ นั้น จะกลายเป็นความล้มเหลวของชีวิต ก่อเกิดทุกข์ ขึ้นมาทันที เมื่อชีวิตยังหมุนแลกเปลี่ยนธาตุต่าง ๆ ไปข้างหน้าเรื่อย ๆ อย่าเลย ผู้เขียนหวังเล็ก ๆ ว่าหลายคนอย่าได้ขีดเส้นรายละเอียดการเดินทางของชีวิตตน แต่เมื่อวันใดเห็นเส้นรูปแบบชีวิตลาง ๆ จงเลือก และขีดเส้นนั้นให้ชัดเจน ออกเดินตามมันเรื่อย ๆ ไม่ต้องให้เหมือนใคร เพราะเราทุกคนเกิดมาไม่เหมือนกันอยู่แล้ว ไม่มีใครสามารถบอกให้เราเป็นอะไรได้ นอกจากตัวเราเลือกและตัดสินใจ เอาเอง

ไกล เมื่อผู้เขียนตัดสินใจ ย้ายถิ่นฐาน จากแดนดินถิ่นที่เป็นบ้านเกิดของตัวเอง นั่นคือความชัดเจนของเส้นทาง พาชีวิตตัวเองไกลจาก สภาวะแวดล้อมเดิม ๆ เรียกตามกันว่า "ไกลจากแผ่นดินแม่" ขนาดไหนถึงจะเรียกกว่า “ไกล” แต่ละคนจะให้คำจำกัดความของคำว่า ไกล แตกต่างกันไป ของผู้เขียนเอง ยึดเอาเป็นว่า สถานที่ใด แห่งหนตำบลไหน ถ้าไกลออกจากตัวบ้านถิ่นกำเนิดในรัศมี 3 กิโลเมตร จะใช้คำว่าไกล เพราะอะไรนั่นหรือ คงเป็นเพราะในรัศมี 3 กิโลเมตรที่เราคุ้นชิน ให้จินตนาการลูกโป่งสีใสกลม ๆ ใบเขื่อง ห่อหุ้มร่างกายเราไว้อยู่ ตรงนี้ผู้เขียนเรียก “ภูมิ” เมื่อเราอยู่ในภูมิของเรา มีภูมิในถิ่นฐานที่เราคุ้นนาน ๆ ย่อมไม่มีอะไรจะมาทำร้ายเราได้ หากแต่ถ้าเราก้าวเท้าออกจากชั้นบรรยากาศ ซึ่งไม่แน่ว่าในอนาคตจะมีอะไรต่อมิอะไรเปลี่ยนแปลงภายนอกรัศมีสามกิโลนั้น เราอาจถูก 'ลองภูมิ' เอาโดยง่าย คือการถูกลองดีต่อความกล้าแกร่งของเรา มีหลากหลายสิ่งแปลกใหม่ ตามโลกปัจจุบันและอนาคตที่หมุนไปเร็วเกินคาดเดา สิ่งเหล่านั้นจะมาเบียดบัง บั่นทอนความสุขของเราให้ลดน้อยถอยลงไปเรื่อย ๆ ดังนั้นการได้ออกจาก ถิ่นฐานไกลเกิน 3 ก.ม. จะทำให้เราได้เห็นอะไรที่แปลกใหม่มากยิ่งขึ้น ได้รับบทเรียนอันมีค่า เป็นเนื้อหาสาระที่จะช่วยอธิบายปรากฏการณ์ต่าง ๆ รอบตัว ให้รู้จักปรับใช้ ปรับตัว สร้างความสุขนิรันดร์